Opis
Ze wstępu Julianny Jonek:
Smakujcie te reportaże, pławcie się w obfitości słów; bo tak właśnie czyta się teksty Mularczyka: płynie się przez nie, a jeśli ktoś nie umie pływać, niech kroczy, a będzie iść krokiem tanecznym. To nie są teksty poszatkowane na krótkie, szybkie akapity, porwane jak liście sałaty, wystrzelane zdaniami: co kropka to pocisk, to puenta, to mała śmierć. Tak jak on, już się nie pisze, nie ma na to miejsca w gazetach, nie ma czasu, pieniędzy. Reportaż? O miłości? Na pięćdziesiąt tysięcy znaków ze spacjami? Wolne żarty. Nie łudźmy się, to nie są już czasy na pisanie Mularczykiem. Ale nie odkładajmy go na półkę, żeby pokrywał się kurzem, bo jest jednym z najlepszych i najważniejszych twórców szkoły, którą nazywamy polską szkołą reportażu. Chociaż nie możemy już pisać jak Mularczyk, uczmy się od mistrza warsztatu i wrażliwości (na ludzi i na słowa): podejścia do bohatera, dbałości o język, formę, szacunku do faktu; uczmy się cierpliwości niezbędnej w tym zawodzie, bo historie na reportaż muszą być doczekane jak kobieta skazańca; te historie, które byłyby nie do uwierzenia, gdyby nie to, że wydarzyły się naprawdę.
