JAKUB DEML

Żył w latach 1878–1961. Urodził się w Tasovie na Morawach w rodzinie rolnika i kupca. Jak podaje w Leksykonie pisarzy świata XX wieku Leszek Engelking, tłumacz Zapomnianego światła, obfita twórczość Demla jest niezwykle różnorodna pod względem gatunkowym, tematycznym i stylistycznym. Utworami z tomu wierszy i poematów prozą Natantur lumina (1907) zainaugurował wizjonerski, oniryczny nurt swego pisarstwa, którego szczytowymi osiągnięciami były nowele Hrad smrti (1912, Zamek śmierci) i Tanec smrti (1914, Taniec śmierci). Do mrocznej części twórczości Demla należy też Česno (1924, Oko ula). Z tymi utworami kontrastuje nasycony światłem i ciepłem tom poetyckiej prozy Moji přátelé (1913, Moi przyjaciele); ten nurt kontynuują trzy książki z 1926 roku: Mohyla (Mogiła), Tepna (Tętnica) i Hlas mluví k Slovu (Głos mówi do Słowa). Tom Rosnička (1912, Rzekotka) otworzył w twórczości Demla cykl utworów w formie dziennika; główne miejsce zajmują w nim dwudziestosześciotomowe Šlépěje (1917–1941, Ślady).